Of ik nog eens een fuif wilde draaien….voor iemand die 50 werd.
Ik krijg de vraag nog geregeld. Steeds weiger ik.
Maar deze keer was het anders: enkel met vinyl!
En met een goede vriend samen! Het waren trouwens zijn vrienden, ik kende ze niet!
Awel ja, ik wou het nog eens proberen, het nog eens “voelen”, zelfs gratis.
Al had ik al jaren geleden afgezworen om nog ooit te gaan “draaien”.
Al dat gesleur (toen) met die platenbakken, zatte, zagende mensen, etc…
Maar dat was dus in mijn “vorig leven” en vermits ik toch mijn leven compleet heb omgegooid , wou ik het nog eens een kans geven. Ik presenteer ook terug op de radio, dus waarom ook niet dit nog eens terug uitproberen.
De voorbereidingen begonnen fijn: heel mijn collectie nog eens bovengehaald, echt wel uitgemest wat er nog te draaien was op een fuif. (man, man, man, wat een shit zit daar nog tussen…lol).
Samen nog eens wat beluisterd, want sommige platen moet je echt wel eens terug “horen” om het te beleven of het nog wel kan….
Goh, fijne herinneringen opgehaald! Een selectie gemaakt en we zijn er dus klaar voor!
De avond zelf begint rustig: de meeste mensen komen wat later binnen, drinken eerst rustig een glas, hebben mekaar nog eerst wat te vertellen, dus de muziek mocht niet té luid. We krijgen groen licht om de muziek wat luider te zetten, dus beginnen we wat “af te tasten” wat het publiek wenst: vrij snel is duidelijk dat het een fijn publiek is, dat echt wel open staat voor alles wat lekker klinkt, maar toch vnl een lichte voorkeur voor het rock-genre, tof!
S. en ikzelf kennen elkaar al jaren, maar hadden nog nooit samen gedraaid op feestje. Laat ons zeggen dat we in het dagelijkse leven “complementair” zijn, op een fuif dus ook….;-). We wisselen elkaar af na een reeks nummers. Met wisselend succes…
Dit zorgt voor wat spanningen bij me, ah ja de controle even kwijt, het echt goed willen doen…etc. De symptomen dus he! 🙂 Het lukt me om wat afstand te nemen, maar toch…;-). Ik prent mezelf in: het is maar een feestje en het is een vriend!
Zonder pocherig te willen overkomen: wanneer ik aan beurt was, stond de dansvloer echt wel vol. Bij S. ook hoor 😉 Maar hetgeen ik hier wil duidelijk maken, is dat ik het nog “aanvoelde”, echt niet dat ik me beter voelde dan S. Zelfvertrouwen dus.
Dat was dus ok, maar dan ….. enkele mensen beginnen vrij veel verzoeknummers aan te vragen. Tuurlijk is dit normaal, maar dat is hetgeen me jaren geleden deed beslissen om te stoppen. Vaak zijn het dan nummers die écht niet passen op dat ogenblik…
Ik heb echt geprobeerd om de meeste nummers in te passen op een later ogenblik van de avond, maar ik voelde dat ik me terug begon te ergeren…terecht of onterecht, het was er!
Voor mij was het snel duidelijk: blij dat ik het geprobeerd heb, het was heel fijn om al die blije gezichten te zien. De jarige zelf was ook enorm blij en dankbaar, plezant om te zien. Ook ontzettend veel complimenten gekregen, maar voor mij was het terug een oude job, weliswaar mét de nodige passie, maar geen nieuwe uitdaging om opnieuw op regelmatige basis te gaan uitoefenen. Wel iets dat ik opmerkte: het geluid kon ik terug aan. Vermoedelijk om dat ik dit zelf bepaalde en er voor koos, en de mensenmassa ook, maar vermoedelijk omdat ik achter de geluidsinstallatie stond en niet er tussen 😉
Moraal van het verhaal: JA! er is leven na de burn-out!, al is het even zoeken. Blijf je hart trouw!
Tracht bewust te voelen wat iets met je doet!
Vermits de rekeningen moeten betaald worden, sluit ik wel niet uit dat ik misschien met een radiocollega een 3 à 4 tal/jaar enkele grote feesten ga draaien, maar dan echt als “job” (én goed betaald 😉. En uiteraard met het nodige enthousiasme!
Maar dé nieuwe uitdaging voor me, is toch wel duidelijk mijn werk als hulpverlener…(NEI, magneten, etc…). Daar haal ik nieuwe energie uit én is écht bevredigend. En mijn radiowerk uiteraard , hoe fijn om dit alles te kunnen combineren!
Wie weet wat en wie komt er nog allemaal op mijn pad.
Spannend, en ik geniet er van!:-)
L-Yves-e groeten
terug!
